de Droom Uit.

In Nederland heb ik nooit mijn echte talenten goed kunnen ontwikkelen. En vanaf een bepaald moment af wilde ik dat ook niet meer.

In vele opzichten heb ik een gezegend leven mogen leiden en ben me daar zeer bewust van. Ik heb van jongs af aan veel gereisd en op meerdere plaatsen en in meerdere landen gewoond. Ik heb in vele jobs praktijkervaring opgedaan en spreek meerdere talen. Gezegend dus.

Echter ik merkte al snel dat ik op vele manieren kort gehouden werd en dat mijn oprechtheid, inzichten en directheid niet werden gewaardeerd. Ik merkte dat in mijn werk, kunst, muziek en zelfs in mijn eigen familie.

In eerste instantie leek het mij dat Nederland een progressief land was qua integratie, kunst, muziek en acceptatie van culturen. Dacht ik. Ik werd echter al snel uit mijn droom geholpen mede door acties van mijn eigen vader. Struisvogelpolitiek was de norm en loyaliteit was een op opportunisme gebaseerde leugen. Al voor mijn zestiende verjaardag werd ik uit de droom geholpen en werd de realiteit mij pijnlijk duidelijk. Nederland is kortzichtig, weinig progressief en er worden onnoemelijk veel vieze spelletjes gespeeld.

Ik besloot hier nooit meer mijn ware capaciteiten en inzichten te tonen. Nooit meer het achterste van mijn tong te tonen. Niet in de Muziek, niet in mijn werk, met niks niet meer, nooit! En ik doe dat nog steeds niet nu ik de zestig nader.

Omringd door opportunisten binnen kaders van kortzichtigheid en mij bewust van deze beperkingen probeerde ik toch nog enige initiatieven te ontplooien. Ik zette o.a. midden jaren negentig de Stichting MeltingPot op en organiseerde met een groep vrijwilligers meerdere evenementen in de Melkweg, met de bedoeling voorbeeld avonden van gemengde kunst en cultuur te brengen en die naar de TV te vertalen. Ik liet dus alles professioneel registreren. Maar bij iedere bocht werd ik tegengewerkt. Vanuit de Melkweg zelf die als een soort ambtelijk apparaat alles benaderde, maar ook bij alle instanties waar ik aanklopte voor steun om het proces te versnellen. De Gemeente en Cultuur instanties iedereen was meer bezig subsidies voor hun eigen projecten te verkrijgen zodat ze lekker op de loonlijst konden worden gezet dan dat ze een progressief project wilden ondersteunen.

Op gegeven moment verscheen er in een uitgaansblad ook een artikel mijnerzijds inzake de Gay Pride. Hierin beschreef ik de mijns inziens gebrekkige benadering van de integratie en acceptatie van de LHBTG-community en mijn visie om deze Pride te doen opgaan in een People-Pride. Een bonte verzameling van boten in een parade van culturen en subculturen. Ik had zelfs een kort gesprek met de organisatoren van de Gay-Pride zelf. Ik zei hun dat een samenwerking met o.a. Kwakoe, Pasar Malam, De Moslim Gemeenschap en de Gay Pride tot een kleurijker geheel met een grotere betekenis op wereldniveau zou kunnen leiden. In dat gesprek bleek al snel dat het de organisatie eerder om geld dat om vooruitstrevende initiatieven ging en dat mijn visie hun eerder te ingewikkeld leek dan een uitdaging. Ik gaf op gegeven moment aan dat integratie niet op een status-aparte moest gaan lijken en dat alle initiatieven in de richting van gelijke rechten voor alle mensen dienden te werken. Ik kwam onverrichter zake terug van dat gesprek. Met alweer een teleurstelling rijker.

Inmiddels zag ik dat ook in het uitgaansleven en de cultuurscenes er een steeds grotere scheiding ontstond tussen alle culturen. Ik zag de eens zo mooie smeltkroes Amsterdam in circuitjes worden gereduceerd. De Wereldstad ging richting het nu zo bekende provinciaalse yuppen gat en was niet langer een wereldse voorbeeldfunctie van mode, kunst en cultuur.

De lokale sociale functies van buurthuizen, coffeeshops, kroegen en clubs werd niet langer gehonoreerd en verdween onder invloed van kortzichtige handhaving en klagende nieuwe yippies die niks begrepen van gezelligheid en lokaal sociaal functioneren om te worden vervangen door industriële gebruikers evenementen. De georganiseerde misdaad voer hier ook wel bij, de gezondheid van onze jeugd niet. Maar ook dat werd niet ingezien.

Ook het verdwijnen en wegpesten door de gemeente van kleine kweekpodia voor ons jonge talent op gebied van entertainment, mode, muziek, kunst en cultuur werd niet belangrijk geacht. En dat waren nou juist de plekken waar onze jeugd sociaal kundig werden naast dat zij hier hun vaardigheden konden ontwikkelen.

Ik heb de moed opgegeven en ben een nine-to-five job gaan doen en heb met wat kleine initiatieven nog vele jaren mijn eigen creativiteit in stand kunnen houden, terwijl ik de stad in een lomp gebruikers walhalla zag verworden, waarin iedereen in hun eigen clubjes op de meest saaie feestjes op domme beats zich vol zag stoppen en naar de kloet zag gaan. Dit was en is geen uitgaan. Dit is geen creatieve ontplooiing ad-fundum. Dit is geen culturele integratie maar industriële segregatie. Alles voor korte-termijn winst zonder naar de lange-termijn gevolgen te willen kijken of er zelfs maar over na te willen denken.

Uitgaan is stijlvol elkaar ontmoeten, genieten, ideeën uitwisselen, dansen en zo nu en dan misschien eens wat geestverruimende substanties te gebruiken. Sociale interactie tussen alle culturen in één en dezelfde ruimtes zonder in homostraatjes of hiphop-clubs of blanke-zuippleinen te zijn onderverdeeld.

Uitgaan is welgestelden en minder welgestelden door elkaar, met elkaar en niet apart in hun respectievelijke clubjes. Uitgaan is geen segregatie van muziekstijlen maar van alles wat te horen te krijgen.

Uitgaan is niet ieder weekeind naar de klote gaan, maar wel iedere week elkaar ontmoeten, praten, lachen, dansen en knuffelen. En natuurlijk mag ieder mens weleens uit de band springen na hard te hebben gewerkt, maar wanneer dat een wekelijks gebeuren wordt is het gewoon een domme verslaving en zielig.

Ik ga dus nu nog nauwelijks uit, zeker niet met de volledig asociale maatschappelijke tweedeling doorgetrokken tot in het absurde. Ik mis hierin zeker niks omdat ik weet hoeveel ik waarlijk heb mogen genieten van de kleurrijke smeltkroes van weleer, waarin iedere dag een leerschool van mensenkennis en ervaringen was, die mij later veel steun gaven in mijn reizen en het ontmoeten van andere culturen. Ik wens dat de volgende generaties ook toe en hoop dat de functie van het multiculturele clubleven als sociale functie binnen onze maatschappij weer terug kan keren zonder de perverse industriële prikkels van het korte winstbejag en de onnodig creatief beperkende gemeentelijke maatregelen van de kortzichtige ambtenarij.

Mijns inziens zijn het de overheidsinstanties die veelal met hun beleid het gastheerschap en het sociaal functioneren van de Horeca hebben belemmert en zelfs de georganiseerde misdaad hebben gefaciliteerd. Gemeentes en de overheid zijn zich daar vaak niet bewust van geweest, maar laat dat geen excuus zijn om het in de toekomst anders en weer beter te gaan doen. Laat de ondernemer ondernemen en help hen om daarin om creatief te kunnen zijn opdat zij gewoon zich weer kunnen richten op de behoeftes van hun gasten en horeca weer creatief en sociaal functioneel kan worden t.b.v. ons allemaal.

Ik heb gedaan wat ik kon met de riemen die ik had en veelal met teleurstellend resultaat. Ik hoop dat met de nieuwe generaties op meer vooruitstrevende inzichten kunnen rekenen dan dat bij mij het geval geweest is.

                                                                                                                   Trinityroy2021

Nieuwe Horeca PostCorona en FairTourism

Het is iedereen nu wel duidelijk dat onze Horeca opnieuw ingericht dient te worden en dat dat maar voor een klein gedeelte met het post corona tijdperk te maken heeft. Wat allang duidelijk was is het feit dat de Horeca en Service-industrie als sector hun doel voorbij geschoten is. Wanneer deze sector volledig op winst en groei gericht wordt zoals veelal het geval is, dan gaat dat ten koste van de sociale functie van die sector waar het onze lokale gemeenschappen betreft.
Een Club, Kroeg of Coffeeshop, daar kon je voorheen indien gewenst lekker lang binnen zitten zonder je verplicht te voelen constant te moeten consumeren ten behoeve van de omzet. Het waren ontmoetingsplekken en therapie-ruimtes voor de lokale bevolking evenals toeristen. Plekken voor een mens in wording. Om Sociale vaardigheden te ontwikkelen of met de eigen tekortkomingen te worden geconfronteerd.

Pas toen de gehele Horeca zich op omzet begon te richten en niet meer op sociaal-functionele waarden, ging hun sociale functie naar de directe omgeving verloren. Clubs werden steeds vaker vervangen door massale gebruikers evenementen. Coffeeshops werden slechts nog afhaalpunten. Kroegen gingen ook niet genoeg met hun tijd mee door bijvoorbeeld ook meer ,’verse sappies’, e.d. te gaan verkopen en niet alleen maar alcohol. Maar dat zou wel eens met wurgcontracten van de brouwerijen te maken hebben gehad. Iedereen wil optimaal winst maken zonder daarbij nog naar sfeer, functie of echte gezelligheid te kijken. Dit werkt sociaal eroderend en verslaving in de hand. En ook de Handhaving vanuit de Gemeentes werkte de echte Horeca ondernemers alleen maar tegen. Dus ja, dan blijft alleen omzet draaien over als drijfveer.

Dat geldt ook voor de Clubs die naar een gezonder nachtleven hadden kunnen evolueren, zich daarbij distantiërend van het image als gebruikersruimtes. Een Club moet net als een kroeg of coffeeshop een plek zijn waar mensen zichzelf kunnen zijn zolang ze daarmee anderen geen kwaad berokkenen. Dat geldt ook voor drugsgebruik.
Natuurlijk zijn niet alle grote evenementen massale gebruikers feesten, er zijn gelukkig ook evenementen die niet alleen uit winstbejag maar ook uit creatief oogpunt bijdrages willen leveren aan de ontwikkeling van onze jeugd en de sfeer in onze steden. Evenementen leveren echter geen constante ontmoetingsplekken op en daarom ook geen constante bijdrage aan lokale Sociale Controle. De jeugd zal altijd experimenteren. Het is aan ons volwassenen om in de Horeca daar de ruimte voor te creëren in de vorm van geordende chaos en dat in goede banen te leiden. Mensen moeten fouten kunnen maken en de Horeca was daar bij uitstek de geschikte plaats voor.

Wat echter vooral een probleem is gaan vormen in de opzet, is de vaak stereotype eenzijdige doelgroepen van de ondernemers, die tevens tot eenzijdig en elkaar versterkend gebruik kunnen leiden. Normalisatie van eenzijdig gebruik, leidde mogelijk ook tot zeer negatieve bijwerkingen bij evenementen, zoals bijvoorbeeld een genormaliseerde cultuur van overmatig gebruik.
Een divers uitgaansklimaat draagt bij aan acceptatie van de verschillende bevolkingsgroepen binnen onze steden en een divers uitgaansleven zou tevens het obsessieve gebruikersgedrag doen afnemen omdat deze niet langer in een omgeving plaatsvindt die dit gedrag versterkt.

Er is sedert de jaren tachtig er een duidelijke segregatie binnen ons uitgaansleven ontstaan waarin verschillende groepen of culturen zich voornamelijk binnen hun ,’eigen’, groep bewegen. Dit heeft de ontwikkeling van cultuurverrijking geremd. Van de yuppen tot de tokkies en de homo of hetero bevolking, of de op kleur of religie gebaseerde culturen, iedereen zocht de veilige haven van de groep. En zo verzande de multiculturele samenleving. Overigens ten koste van de echte gezelligheid. Voor ondergetekende is de beste groep mensen nog altijd een groep van zelfstandig denkende individuen. Dat waren in de jaren zeventig en daarvoor de beste supergezellige en meest kleurrijke uitgaansgelegenheden met overigens de minste problemen door een gebrek aan groepsvorming.

We moeten dus weer uitgaansgelegenheden voor een breed publiek gaan inrichten. Laagdrempelig voor de zowel de meer als minder financieel draagkrachtige mens. Kunstenaars hebben nou eenmaal vaak minder te verbrassen als een makelaar, IT’er of advocaat. Maar diversiteit draagt wel bij aan een progressievere sfeer. De overheid dient zich niet met alle drijfveren van bedrijven te willen bemoeien behalve die waar het de algemene veiligheid betreft, en meer ruimte voor creatief ondernemen te faciliteren. Onze pleinen en straten mogen net als bijvoorbeeld de Reguliersdwarsstraat in Amsterdam zwaar worden ver-groend in samenwerking met de ondernemers en bewoners van deze straten. Dit alles zou de Horeca en hun klanten evenals de leefbaarheid van onze steden en dorpen ten goede komen.

Gemeente en Handhaving dient uitgaansgebieden en de daar aanwezige gezonde ondernemers (voor zover die nu nog bestaan.) niet langer onnodig de afgrond in te drukken door iedere bewonersklacht als beweegreden te gebruiken om ondernemers onnodig te criminaliseren of op kosten te jagen. Er moet ruimte blijven als horeca ondernemer om te kunnen ondernemen, anders kunnen straks alleen nog criminelen met zwart geld zich economisch staande houden, zoals overigens nu al veelal het geval is.

Fair Tourism is voor grote steden de voorkeur voor een kwalitatief betere toerist. Die toeristen willen natuurlijk niet alleen naar musea, rondvaarten en windmolens, die willen zich ook ontspannen en gezellig uitgaan om mensen te ontmoeten, te dansen of geestelijk en creatief te worden uitgedaagd in een mix van creatieve clubs, kroegen, coffeeshops en ander vermaak op het gebied van sport – mode – kunst – cultuur en (live) muziek. Dat kwaliteits-uitgaanscircuit dient opnieuw te worden bezien en indien nodig vanuit de politiek en gemeente te worden gefaciliteerd. Geen Elitaire zienswijze, maar een oprecht faciliteren van de rafelranden en de grijze gebieden van onze maatschappijen. Daar waar mensen het nodig hebben elkaar te kunnen ontmoeten en met elkaar van gedachten te kunnen wisselen zonder dat er perse drugsgebruik aan te pas komt om het gezellig met elkaar te kunnen hebben. Echte Smeltkroezen voor echte mensen op weg zich te ontplooien naar hun individuele plek als wereldburger. Horeca is voor diversiteit en individualiteit om het collectief op gezonde wijze te ondersteunen in de saamhorigheid.

^{P.S. _{Laagwaardig Toerisme zijn alleen de groepen die komen om volledig los te gaan, en die allerlei drugs doorelkaar gebruiken. De vrijgezellen of hooligan-achtige groepen. Dat is laagwaardig toerisme. Maar dat staat volledig los van de Coffeshops waar voornamelijk een ontspannen publiek aangetroffen wordt.}}

Terwijl de afgelopen decennia de massale evenmenten alleen maar toenamen werden de lokale clubs, kroegen en coffeshops vaak door maatregelen van diezelfde overheid gedwongen voor de winst te gaan en niet langer voor het welzijn. Als wij dat willen veranderen en weer tot een gezonder uitgaansklimaat willen doen komen, dan zullen wij goede ondernemers ook die ruimte dienen te gaan geven. Onbevooroordeeld en met waardering voor getoonde inzet en creatieviteit van diezelfde ondernemers, want waardering daar schort het al jaren aan. Ook horeca weer multi-service gericht maken zou ook bijdragen aan een kleurrijker uitgaansleven. Een coffeeshop annex wasserette of een nachtclub annex sport od dansruimte. Alle vernieuwende vormen die voor de directe leefomgeving een sociale bijdrage, ontmoetingsplek en sociale aanwinst kunnen zijn.

Het is in onze samenleving altijd zo geweest dat sociale controle altijd sneller mensen met geestelijke problematiek signaleert dan overheidsinstanties. Dat is een directe functie van de horeca die nu te lang genegeerd is met vele maatschappelijke problemen tot gevolg. Met bijvoorbeeld Polarisatie als het meest opvallende resultaat. Het onbegrip vanuit de overheid en het bedrijfsleven voor de sociale functies van de horeca binnen onze samenleving dienen geadresseerd te worden en benoemt. Ook Horeca Nederland heeft in het verleden zich teveel op het bedrijfsleven en bedrijfsresultaten gericht. Een goed Horeca Serviceverlenend bedrijf is niet alleen een goede boekhouding of hygiene. Het is zoveel meer.

Samenvattend;
Overheden dienen meer ruimte te geven aan creatief ondernemen en een zo sociaal functioneel mogelijke horeca.
We kunnen creatief aan de slag met hoe onze binnenruimtes gezonder in te delen en aan te kleden om zo een positievere omgeving te creëren voor gezondere vormen van uitgaan. Hierbij mogen wij niet vergeten dat jeugd altijd ruimte moet houden om soms op vreemde te experimenteren met hun uiterlijk, expressie van kleding, kunst of muziek en zelfs drugs gebruik.
Het is aan ons om de uitgaansleven naar geestelijke creatieve stimulatie, aan te passen zonder ons al te makkelijk op individuele bevolkingsgroepen te richten t.b.v. snelle winst en korte termijn denken. Dat doet de digitale wereld al genoeg.
De overheid en gemeenten dienen gezonde creatieve inzet door ondernemers te waarderen en vooral te faciliteren zonder te verzanden in vriendjespolitiek, voorkeursbehandelingen of willekeurige kortzichtige handhaving zoals nu vaak het geval is. Natuurlijk mag er gezien de recente ervaringen ook meer worden gelet op gezonde luchtfiltering evenals hygiene in het algemeen en waar mogelijk ook gezonder drankgebruik in de vorm van fruit of groentesappen. Daar zou binnen de sociale hygiene meer vorm aan gegeven kunnen worden. De brouwerijen zouden met hun wurgcontracten gedwongen hier aan mee te werken. Dit om onze jeugd niet langer tot ongezond uitgaan te dwingen met onnodige lange-termijn schade voor hun en de maatschappij. Maar bovenal moeten we de Horeca weer durven te doen leven en te laten leven! Progressief met vernieuwde visie de toekomst in!

Ik sta als horeca-kaffer met meer dan 40 jaar ervaring altijd open voor vragen vanuit overheid of anderzijds en hoop van harte met dit schrijven een bijdrage te kunnen leveren aan vooruitstrevende frisse vernieuwende vormen van horeca en uitgaansleven in het algemeen. Trinityroy Trafford