de Droom Uit.

In Nederland heb ik nooit mijn echte talenten goed kunnen ontwikkelen. En vanaf een bepaald moment af wilde ik dat ook niet meer.

In vele opzichten heb ik een gezegend leven mogen leiden en ben me daar zeer bewust van. Ik heb van jongs af aan veel gereisd en op meerdere plaatsen en in meerdere landen gewoond. Ik heb in vele jobs praktijkervaring opgedaan en spreek meerdere talen. Gezegend dus.

Echter ik merkte al snel dat ik op vele manieren kort gehouden werd en dat mijn oprechtheid, inzichten en directheid niet werden gewaardeerd. Ik merkte dat in mijn werk, kunst, muziek en zelfs in mijn eigen familie.

In eerste instantie leek het mij dat Nederland een progressief land was qua integratie, kunst, muziek en acceptatie van culturen. Dacht ik. Ik werd echter al snel uit mijn droom geholpen mede door acties van mijn eigen vader. Struisvogelpolitiek was de norm en loyaliteit was een op opportunisme gebaseerde leugen. Al voor mijn zestiende verjaardag werd ik uit de droom geholpen en werd de realiteit mij pijnlijk duidelijk. Nederland is kortzichtig, weinig progressief en er worden onnoemelijk veel vieze spelletjes gespeeld.

Ik besloot hier nooit meer mijn ware capaciteiten en inzichten te tonen. Nooit meer het achterste van mijn tong te tonen. Niet in de Muziek, niet in mijn werk, met niks niet meer, nooit! En ik doe dat nog steeds niet nu ik de zestig nader.

Omringd door opportunisten binnen kaders van kortzichtigheid en mij bewust van deze beperkingen probeerde ik toch nog enige initiatieven te ontplooien. Ik zette o.a. midden jaren negentig de Stichting MeltingPot op en organiseerde met een groep vrijwilligers meerdere evenementen in de Melkweg, met de bedoeling voorbeeld avonden van gemengde kunst en cultuur te brengen en die naar de TV te vertalen. Ik liet dus alles professioneel registreren. Maar bij iedere bocht werd ik tegengewerkt. Vanuit de Melkweg zelf die als een soort ambtelijk apparaat alles benaderde, maar ook bij alle instanties waar ik aanklopte voor steun om het proces te versnellen. De Gemeente en Cultuur instanties iedereen was meer bezig subsidies voor hun eigen projecten te verkrijgen zodat ze lekker op de loonlijst konden worden gezet dan dat ze een progressief project wilden ondersteunen.

Op gegeven moment verscheen er in een uitgaansblad ook een artikel mijnerzijds inzake de Gay Pride. Hierin beschreef ik de mijns inziens gebrekkige benadering van de integratie en acceptatie van de LHBTG-community en mijn visie om deze Pride te doen opgaan in een People-Pride. Een bonte verzameling van boten in een parade van culturen en subculturen. Ik had zelfs een kort gesprek met de organisatoren van de Gay-Pride zelf. Ik zei hun dat een samenwerking met o.a. Kwakoe, Pasar Malam, De Moslim Gemeenschap en de Gay Pride tot een kleurijker geheel met een grotere betekenis op wereldniveau zou kunnen leiden. In dat gesprek bleek al snel dat het de organisatie eerder om geld dat om vooruitstrevende initiatieven ging en dat mijn visie hun eerder te ingewikkeld leek dan een uitdaging. Ik gaf op gegeven moment aan dat integratie niet op een status-aparte moest gaan lijken en dat alle initiatieven in de richting van gelijke rechten voor alle mensen dienden te werken. Ik kwam onverrichter zake terug van dat gesprek. Met alweer een teleurstelling rijker.

Inmiddels zag ik dat ook in het uitgaansleven en de cultuurscenes er een steeds grotere scheiding ontstond tussen alle culturen. Ik zag de eens zo mooie smeltkroes Amsterdam in circuitjes worden gereduceerd. De Wereldstad ging richting het nu zo bekende provinciaalse yuppen gat en was niet langer een wereldse voorbeeldfunctie van mode, kunst en cultuur.

De lokale sociale functies van buurthuizen, coffeeshops, kroegen en clubs werd niet langer gehonoreerd en verdween onder invloed van kortzichtige handhaving en klagende nieuwe yippies die niks begrepen van gezelligheid en lokaal sociaal functioneren om te worden vervangen door industriële gebruikers evenementen. De georganiseerde misdaad voer hier ook wel bij, de gezondheid van onze jeugd niet. Maar ook dat werd niet ingezien.

Ook het verdwijnen en wegpesten door de gemeente van kleine kweekpodia voor ons jonge talent op gebied van entertainment, mode, muziek, kunst en cultuur werd niet belangrijk geacht. En dat waren nou juist de plekken waar onze jeugd sociaal kundig werden naast dat zij hier hun vaardigheden konden ontwikkelen.

Ik heb de moed opgegeven en ben een nine-to-five job gaan doen en heb met wat kleine initiatieven nog vele jaren mijn eigen creativiteit in stand kunnen houden, terwijl ik de stad in een lomp gebruikers walhalla zag verworden, waarin iedereen in hun eigen clubjes op de meest saaie feestjes op domme beats zich vol zag stoppen en naar de kloet zag gaan. Dit was en is geen uitgaan. Dit is geen creatieve ontplooiing ad-fundum. Dit is geen culturele integratie maar industriële segregatie. Alles voor korte-termijn winst zonder naar de lange-termijn gevolgen te willen kijken of er zelfs maar over na te willen denken.

Uitgaan is stijlvol elkaar ontmoeten, genieten, ideeën uitwisselen, dansen en zo nu en dan misschien eens wat geestverruimende substanties te gebruiken. Sociale interactie tussen alle culturen in één en dezelfde ruimtes zonder in homostraatjes of hiphop-clubs of blanke-zuippleinen te zijn onderverdeeld.

Uitgaan is welgestelden en minder welgestelden door elkaar, met elkaar en niet apart in hun respectievelijke clubjes. Uitgaan is geen segregatie van muziekstijlen maar van alles wat te horen te krijgen.

Uitgaan is niet ieder weekeind naar de klote gaan, maar wel iedere week elkaar ontmoeten, praten, lachen, dansen en knuffelen. En natuurlijk mag ieder mens weleens uit de band springen na hard te hebben gewerkt, maar wanneer dat een wekelijks gebeuren wordt is het gewoon een domme verslaving en zielig.

Ik ga dus nu nog nauwelijks uit, zeker niet met de volledig asociale maatschappelijke tweedeling doorgetrokken tot in het absurde. Ik mis hierin zeker niks omdat ik weet hoeveel ik waarlijk heb mogen genieten van de kleurrijke smeltkroes van weleer, waarin iedere dag een leerschool van mensenkennis en ervaringen was, die mij later veel steun gaven in mijn reizen en het ontmoeten van andere culturen. Ik wens dat de volgende generaties ook toe en hoop dat de functie van het multiculturele clubleven als sociale functie binnen onze maatschappij weer terug kan keren zonder de perverse industriële prikkels van het korte winstbejag en de onnodig creatief beperkende gemeentelijke maatregelen van de kortzichtige ambtenarij.

Mijns inziens zijn het de overheidsinstanties die veelal met hun beleid het gastheerschap en het sociaal functioneren van de Horeca hebben belemmert en zelfs de georganiseerde misdaad hebben gefaciliteerd. Gemeentes en de overheid zijn zich daar vaak niet bewust van geweest, maar laat dat geen excuus zijn om het in de toekomst anders en weer beter te gaan doen. Laat de ondernemer ondernemen en help hen om daarin om creatief te kunnen zijn opdat zij gewoon zich weer kunnen richten op de behoeftes van hun gasten en horeca weer creatief en sociaal functioneel kan worden t.b.v. ons allemaal.

Ik heb gedaan wat ik kon met de riemen die ik had en veelal met teleurstellend resultaat. Ik hoop dat met de nieuwe generaties op meer vooruitstrevende inzichten kunnen rekenen dan dat bij mij het geval geweest is.

                                                                                                                   Trinityroy2021