Het Land van teleurstellingen.

Door Trinityroy 2021

……………………………….

Geboren in de jaren ’60 van de vorige eeuw, was ik gezegend net als vele anderen uit die tijd. Gezegend waren wij omdat we na de 2e wereldoorlog in een betrekkelijk vredige tijd opgroeiden waarin alles weer in opbouw was na de verschrikkingen van de ellende van oorlog. Mensen hadden er dus zin en waren nog niet verpest door allerlei welvaarts ziektes.

Ik voelde mij tevens gezegend omdat ik in Nederland geboren was en opgroeide in Amsterdam. Amsterdam was een soort van kruising tussen een gemoedelijk dorp waarin velen elkaar kenden en een wereldstad met alle diversiteit en cultuur die bij een wereldstad horen. Mensen kwamen vanuit de provincie om kennis te maken met cultuur en diversiteit en om zich zo tot echte wereldburgers te kunnen ontwikkelen. Amsterdam was niet Nederland.

In die naoorlogse jaren hadden velen in de westerse wereld het goed en ook de cultureel-creatieve vrijheden gaven ons het idee, onderdeel van een land uit te maken dat vooruitstrevend bezig was. Maar dat was niet zo.

In mijn jonge jaren in Amsterdam leerde ik niet naar herkomst of huidskleur te kijken en mensen waren gewoon klootzakken of goedwillende mensen die hun best deden. Er waren dus maar twee kleuren in ons palet. Heel wat anders als nu in deze 21ste eeuw.

Wat een stuk minder duidelijk was, dat het institutionele racisme wel degelijk voortwoekerde onder de huid van deze kleine Nederlandse provincie van Europa. Pas toen ik mij begon in te zetten met projecten zoals Meltingpot Music en eigenlijk al 10 jaar daarvoor drong bij mij het onbehagelijke gevoel zich op, dat er hier veel niet klopte. Dat Nederland helemaal niet zo vooruitstrevend was als dat het zich voordeed. En de gemiddelde Nederlander al helemaal niet. Ik stuitte steeds vaker op de verdekt opgestelde maatschappelijke blokkades.

Als kind uit een gemixed huwelijk, had ik al vroeg geleerd me aan verschillende omstandigheden makkelijk aan te passen. Ik stelde me ook altijd voor als Amsterdammer en Wereldbewoner om maar niet in de achterbakse en politieke spelletjes die mensen spelen te worden betrokken. Ik was niet wit, of zwart, of latino, of joods, of duits. Ik was een beetje van alles en vooral mens. En met donkere surinaamse en chinese neven en nichten in de familie voelde ik mijzelf nou niet bepaald bij een specifieke groep behoren en wilde dat ook niet.

Tijdens mijn jeugd had ik veel mogen reizen en wist mij overal makkelijk aan te passen. Dat kwam door mijn ervaringen uit mijn jeugd in Amsterdam. Onder andere door mijn ervaringen in het Okshoofd de eerste echte nachtclub van Amsterdam. Amsterdam was van de zestiger tot de tachtiger jaren echt een gateway van muziek, mode, cultuur en progressief denkende mensen naar de rest van de wereld toe. Muziek vanuit Afrika van o.a. Manu DiBango en Fella Kutti kwam via Frankrijk naar Amsterdam en ging van daaruit naar Amerika en de rest van de wereld. Op diezelfde wijze kaatsden James Brown e.o.a. Funkadelic hun interpretaties in nieuwe funk vormen dan weer terug naar Afrika. En zo ging het ook met mode en kunst. Er waren vele kleine podia en horeca met intieme sociaal functionele en cuturele plekken in de stad te vinden. Vele mooie (leer) momenten en fijne mensen.

Maar al snel merkte ik dat Amsterdam veranderde. Ver-yupte. En yuppen zijn eigenlijk gewoon provincialen opklimmend naar middenklasse en geestelijk verrijking. Op weg naar een mogelijk wereldburgerschap. Maar dat zijn ze nog niet. De stad verrijkt hun en zij niet de stad. Dat is inmiddels wel gebleken. De fijne plekken zijn weg gehandhaaft en vervangen door grote vaak inhoudsloze consumenten evenementen. En ook de diversiteit is ingeruild voor gesegregreerd stappen. Het nachtleven van de hokjesgeest zette zich door en daar ging iedere vorm van een ooit multicultureel gedachtengoed mee teloor.

Ik zei altijd dat in Amsterdam een provinciaal zich kon ontwikkelen tot een wereldburger, maar nu zag ik Amsterdam veranderen in een boerengat. Amsterdam was eerst Nederland niet. Maar werd dat nu wel!? We zijn echt drie stappen vooruit gegaan en vijf stappen terug.

En toen kwamen daar ook nog eens die nieuwe zogenaamde integratie projecten vanuit Amerika bij, die helemaal geen integratie opleverden maar juist polarisatie. Ik zag het en wilde het van de daken roepen maar was als een schreeuwende in de woestijn. Want wat wist ik nou helemaal? Ineens werden er termen gelanceerd zoals autochtoon en allochtoon, maar door wie en waarom? En toen ik in artikels me afvroeg waarom de Gay-Pride geen People-Pride kon zijn, werd ik aangevallen vanuit de homo sceen. Want wat wist ik nou helemaal? En zo werd de segregatie en polarisatie aangewakkerd door domme amerikaanse nutteloze concepten, verder de wereld in geholpen.

Ik begreep al snel dat de komst van het digitale tijdperk ook niet hielp. Er is in studies nu ook aangetoond dat het digitale tijdperk zich makkelijker verhoudt tot hokjesdenken en zelfs fascisme of communisme dan tot geordende chaos in een vrije democratie.

Ik realiseerde me dat de tegenwerking die ik altijd ondervond in nederland bij vooruitstrevende projecten zijn oorsprong had in de psyche van de Nederlander die eigenlijk stiekem nooit had opengestaan voor verandering. De Nederlander is eigenlijk meestal een stugge struisvogel die liever met zijn kop in het zand van achter genaaid word door een politieke partij die hun besteeld, dan dat die Nederlander van een mooi idee een nog mooiere realiteit probeert te maken. Dat zat er gewoon in gebakken. Ja, er was wel de schijn van vooruitstrevend denken, maar dat was slechts schijn. Daarom hadden ze op TV o.a. een knuffel-marokaan of een excuus-homo. En intussen zette de heimelijke ongelijkheid zich nog altijd voort als onkruid. Mensen werden veelal nog steeds niet op hun kunnen beoordeeld, maar op hun herkomst. En dat werd door scholing en institutionele kansenongelijkheid stiekem in stand gehouden.

Nu; onder invloed van alweer Amerika is het helemaal uit de hand gelopen. Doordat iedere zeikerd zich nu via specifieke groepen en niet gewoon als mens manifesteert is de polarisatie juist sterk toegenomen. De verschillen worden voortdurend benoemd en misbruikt als een soort schreeuw om aandacht van veelal een soort verwende infantiliteit. De slachtofferrol wordt misbruikt op een wijze die juist het mens zijn en acceptatie tegenwerkt. Een ieder die zich even niet begrepen voelt roept al snel racisme en ook de metoo beweging brengt vele uitwassen met zich mee die de positie van de vrouw in de wereld juist niet verbeteren of soms zelfs averechts werkten. Dat geldt inmiddels ook voor de lgbtq-beweging. De TV helpt al helemaal niet en terwijl iedereen oh zo snel beledigd is zijn de stereotypes op de buis nog steeds dagelijkse werkelijkheid. Vooral in Amerikaanse serie en producties.

En wat is het netto resultaat in de wereld? Wat bereiken jullie met je gedram? Inderdaad dat een ,’tegenpartij’, zich nog steviger inmetseld en dat wanneer je voor een ieder die Black-Lives roept er een ander White-Lives roept. Allemaal voor of tegen iets, als loze kreten in een kolkende zee van toenemende frustratie. Wat een gebrek aan intellect bij alle partijen. En maar zeiken over het slavernij verleden, terwijl slavernij ook nu nog van alle dag is, over de hele wereld. We zijn schijnbaar te dom om te zien dat al die vrouwen, homo en anti-rascisme bewegingen juist in de kaart van de verdeel en heers politiek spelen. En dat als je werkelijk wat wilt veranderen dat, dat kan aleen door allen samen te leiden of te demonstreren vanuit een voorbeeld functie.

Ik hoor bij slechts een enkele groep en dat is als mens geboren op Aarde in Amsterdam. Ik vindt dat voldoende en ga niet lopen janken dat ik me ontheemd zou voelen als ik mijn roots niet zou kennen. Dat is ronduit zielig en niet constructief.

De mensheid moet vele trauma’s uit onze collectieve en kolonialistische geschiedenis verwerken en kan dat aleen door die oprecht te bezien en niet door ons uit angst te laten reduceren tot doelgroepen. Dat leidt alleen maar tot meer misstanden, onbegrip en weerstand. Als we demonstreren moeten we voor gelijkheid van alle mensenrechten demonstreren. Niet separaat voor die van vrouwen, lgbtq of mensen van een bepaalde cultuur of religie. Dan komt er geen vooruitgang en zal de wereld gedomineerd blijven door corrupte machtsgeile mensen die ons tegen elkaar uit blijven spelen opdat zij er beter van worden. Dat gebeurde al in het koloniale verleden en gebeurt tot op de dag van vandaag nog steeds.

We zullen onze angsten moeten overstijgen en met verstand anderen ervan moeten overtuigen dat er een veel kleurrijkere wereld mogelijk is dan deze. Een Wereld waarin groeiende ongelijkheid juist tot het verleden behoren zal. Dat je dorp, je dorp mag zijn en je stad je stad, maar dat deze Wereld ook jou Wereld is, ongeacht wie je bent of hoe je er uit ziet. Dat wederzijdsrespect niet uit groepsdruk voortkomt, maar uit voorbeeld functies. Dat je dat niet af kunt dwingen maar elkaar moet leren te leven en gewoon te ,’ zijn’. Elkaar durven te laten zijn wie we zijn omdat wij dat ook gewoon mooi vinden. Wanneer we dit niet doen, zetten wij allemaal de deur juist open voor meer repressie, verdeeldheid en tyrannie. Dan zullen de kortzichtige angstige en grijze denkers het zekere voor het onzekere kiezen met mogelijk digitaal communisme en totale controle door de heersende elite tot gevolg. En dat betekent niks goeds voor het merendeel van de mensheid.

Dus wees niet zo snel beledigd of zeg even sorry als je wat fout doet, dat getuigt namelijk van intellect. Wees die Wereldburger die zich niet meer zo makkelijk laat bespelen en tegen elkaar laat uitspelen door politiek of bedrijfsleven. Wees een voorbeeld mens. Het is niet zo moeilijk als het nu misschien lijkt. Het kan echt,… gewoon samen op weg naar een betere toekomst dan deze.

Hoipiepeloi dit was T.Roy

Trinityroy 2021.